Montag, 25. April 2016:
Goden morgen, leve Hörers vun NDR 1 Radio M-V!
Geit Se dat uk oft so, dat Se avends meenen, an den hütigen Dach wehr jo rein gor nix besünners. Aver is dat wirklich so? Ick denk, dat dat mehrstendeels gor nich so is.
Ick mok dat so, dat ik jedwegen Avend, wenn ick denn so to Roh küm, dat ik den Dach noch mol so an mien geistig Oog bemoeten do. Ik heff mi nämlich vörnohmen, an jeden Dach dree Sakens to finnen, woför ik Gott laven kann!
Wie ik dorto komen bün? Ick heff nülich in‘t Biebelbook den Psalm 51 lesen. Dor heet dat in Vers 17: „Herr, mok mien Lippen apen, dat mien Muul dien Loff verkünnigt“.
Jo, un wenn man denn so avends in Roh doröber sinniert, wat denn hüt so egens los wer – wo dat doch egens so richtig langwielig wer? Denn fallt mi to’n Bispill in, dat hüt ganz kott mol de Sünn schienen het un de niegen Tulpen, de ik letztes Johr plant heff, so richtig schön in de Sünn upgahn sind un hebbt so’n schönet geel wiest. Oder: Mien Söhn hett anropen un mi vun sien Arbeit vertellt, dat he sik bannich över een Kollegen argert hett. Dann denk ick, dat is ja en grot Vertruun, dat he to mi hett, dat he mi sowat vertellen deit. Oder: Dor is hüt een Breef vun mien Dochter kamen mit een Bild vun min lüttste Enkelin, dat se in Kinnergorden malt het, un dor steit „För Opa“ op.
Dat möten jo gornich so’n grote Saken sien. Wiss wer so’n Breef vun dat Finanzamt mit `en grote Stüertrüchzahlung ok ganz schön, aver dat kleene, dat man in’n iersten Ogenblick gor nich so wohrnimmt, kann uk ne grote Freud wehn.
Also: denkt Se hütt Avend ok mal övern er’n Dach nah. Se ward marken, dat dor doch männich wat wehr, woför Se Gott laven und dankseggen kunnen.
In dissen Sinne wünsch ick Se en goden Dach un `ne gode Wuch.

Montag, 18. April 2016:
Goden morgen, leve Hörers vun NDR 1 Radio M-V!
Sü, dor is se wedder, de swatte Katt vun uns Nahwersch.
Ganz sacht und up samten Poten und deep duckt, schlicht se sick an unsen Fischdiek in uns Gorden ran. Nu sitt se ganz still an de Waterkant, nix bewegt sik – doch dat letze En’n von ehrn Stert, dat sleit nervös hin un her.
De Fisch, de swimmen in Diek ganz ohne Bang hen und her. Een Slach vun de Katt mit de Pot in’t Water un se kunn em griepen. Wenn dat Water man blots nich so natt un de Fisch nich so flink wehrn.
Ja, so is dat männichmal in’t Leven! Dat, wat man will, is to’n Griepen nah, avers dor fehlt noch’n beten Mot, dat ok to don. Wie heet dat so schön in Volksmund: Vör den Erfolg het Gott de Arbeit sett. Ja - un mit uns Tovertruhn, dat Gott jümmers an uns Siet steit, sall dat woll wat warn.
Un sü – patsch langt de rechte Pot vun de Katt in’t Water und se het em tofaten. Een fetten Goldfisch licht up de Rasenkant un zappelt. Dor snappt sik de Katt mit’n Muul den Fisch und vertreckt sick stolt as Oscar in’t nächste Buschwark und fangt an, em uptofreten.
So – denn wüllt wi dat hüt man mal so maken, as de swatte Katt vun uns Nahwersch. Mit Gottvertruun gaht wi de Probleme an, denn ward dat schon wat warden.
In dissen Sinne wünsch ick Se en goden Dach un `ne gode Wuch.

Montag, 11. April 2016:
Goden morgen, leve Hörers vun NDR 1 Radio M-V!
„Ik mach gornich upstahn.“ „Keeneen mach mi lieden!“
Kümmt Se dat bekannt vör? Hebt Se ok af un an so’n negative Gedanken? Son Gedanken nehmt uns den Swung und de Knöf.
„Ik kann dat nich!“ Wenn man disse Satz jümmers und jümmers lud oder in Gedanken to sik sülfst sächt, denn kümmt dat so, dat man sik jichtenswann gor nix mehr totrut. Disse Ohrt to denken is schiet, dat mut man sik affgewöhnen.
Versöken Se dat mal mit positive Gedanken: Wenn se seggen wüllt: „Dat krich ik nich hen!“ denn seggen Se doch mol „Ik will dat mal versöken!“ Und wenn dat nich klappt, denn seggen Se: „Dat will ick in Ruh noch mal probeern!“ Oder: „Dat nächste Mal krich ik dat wiss noch beter hen!“ Gohn se mal poositiv ran, denn ward dat en nieget Lebensgeföhl und denn ward dat ok wat.
Laat di nich grusen un laat die keen Angst maken, denn de HERR, dien Gott, is mit die in all, wat du doon deist. So steit dat bi Josua, Kapitel 1, Vers 9. Gott gifft uns Mot und Tovertruun.
Un wenn Se hüt denkt, „Ick mach gornich upstahn – Keeneen mach mi lieden!“, denn versöken Se dat mal mit dat positive Lebensgeföhl! Denn seggen Se eenfach: „Will mahl sehn, wat de Dach so für mi prat höllt“, un nehmt Se de Gewissheit mit in den Dach: de HERR, mien Gott, is mit mi in all, wat ik doon will!
In dissen Sinne wünsch ik Se en goden Dach un `ne gode Wuch.

Montag, 4. April 2016:
Goden morgen, leve Hörers vun NDR 1 Radio M-V!
Nu hebbt wi all den April to faten und dat ward sacht een beten heller un’ en beten warmer. Un de Lüüd, de en Gorden hebben, warden all bannich jiddelich, alln‘s rechtiedig trecht to kriegen. Aber man jümmer sudsche, dat kann uk noch wedder kolt warn, wat so manche Plant nich verdrägen deit. In’n Lehrtext för den hütigen Mondach schrifft Paulus an de Korinther in Kapitel 3 Vers 6: Ick hew plannt, Apollos hett begaten, oewers uns` Herrgott het Wassdaum gewen. Dorbi ward gornich vun de snackt, de plannt’t hebbt, dat kümmt man ganz alleen up Gott an, de dat Wassdaum givt. Na – dat schient jo meist, as dat Paulus nich veel Ahnung vun de Botanik het. Doch, doch! He schrift ok noch, dat de Planter un de Begeiter jederein för sik sien Lohn nah sien besünner Arbeit kriegen deit. Un de Lohn, de krigt se vun Gott, de dat Wassdaum giwt. Sü – dat is doch so, dat wi man blot de Handlangers sünd. Wi künnt planten un geiten. Aber wenn wi to fröh in’t Johr planten don, kümmt de Küll un de jungen Planten sünd verfroren. Wenn wi do veel begeiten un de Sünn schient nich dull nuch, denn rott de Saaden. Wenn wi to wenig begeiten don un dor kümmt keen Regen dorto, denn kümmt de Kram nich in Gang un de Saad vergeiht in de Eerd. Nee, dat kümmt up dat Wassdaum an un dat is Gott sien Part. He gifft de Planten dat Wassdaum un schickt de Sünn un den Regen un dat is dat, wat de Planten bruken dormit se wassen don. Wi Minschen sünd man blots Gott sin Hülpslüd.
Nu het Paulus ja mit sien Breef an de Korinther keen Goorntipps schreben. Nee, he het dat jo sinnhaftig meent. Paulus will uns vertelln, dat Gott jümmer dor is, ok, wenn wi em nich sehn don. Gott is dor, wenn de Saaten upgahn un Gott is ok dor, wenn de Saaten vergohn.
Dorum wünsch ik uns, dat Gott jümmers bi uns is un unser Leven so mookt, dat allns good ward.
In dissen Sinne wünsch ik Se en goden Dach un en gode Wuch.

^30.03.2015
Tovertruun
Ja, gauden Morgen wünsch ik uns tausam, und nülich heff ick een schönen Spruch hüürt:
De Gloov is en Vagel, de singt, wenn de Nacht noch düster is. De Spruch kümmt ut Afrika. Aver ok wi kennt ja son Vagels, de nachts singen. To’n Bispill de Sprosser.
Un wat hemm disse Vagels mit uns Gloovn to dohn? De Vagel singt in de Düüsternis, wiel he Tovertruun hät, dat dat wedder hell ward un dat Leven wieder geiht. He deit nich höpen, nee, he het Tovertruun. Dat is miehr as Höpen. Tovertruun to hem‘, bedüt ok, doran to glooven, dat allns god ward und gifft Gewissheit. Biet Hopen, is jümmers noch en lütten Twiefel mang.
Männichmal is dat bannich düster um een herüm un man denkt, wo denn nu dat Licht an’n Enn vun‘ Tunnel endlich to seihn is. De Probleme de wassen ein över den Kopp un man hett keen Lösung parat.
So güng mi dat männichmohl in min Leven un ik heff spekuleert un spekuleert. Dor wär keen Lösung to finnen.
Wat nu? Ick heff liehrt, Tovertruun to hem‘. Töv man, di fallt meist noch wat in. Un so keem datt denn meist ok. Up eenmal, wenn ick gor nich an dat Problem dacht har, schöt mi dat in’n Kopp: So kann ick dat maken. Sü – dor is dat Licht an En’n vun den Tunnel.
Dat Leven het mi liehrt, doran to glooven, dat ik de Lösung vun min Problem finnen war. As ik dat begräpen heff, dor kunn ick – ok wenn dat Problem mi dat Leven noch düster mokt het – heel ruhig blieven un dorup vertruun, dat Gott mi de Lösung wiss wiesen ward.
Ick wünsch Se een goden Mondach. Gohn Se mit Tovertruun in de Wuch. Gott ward Se den Wech all wiesen.

^23.03.2015
Das Zeitgeschenk
Kennt Se dat ok? Wenn man de öller Lüd fragt, wat se giern to’n Geburtsdach hebben wullt. Dann heet dat meist: Ach ik bruk doch nix, ik heff doch allns. Ja, un meist stimmt dat ok.
Awer nu blifft ja jümmers de Fraag: Wat salln wi uns Öllern schenken? Nich schon wedder een Halsdook! Un wi is dat mit Pafüm? Ach nee, Oma hett ja noch twee fast fulle Buddels, oh, wat mak ick blots?
Ick wet wat! Warum möt dat jümmer wat Materielles sien? Een Halsdook, niet Pafüm – dat is doch langwielig. Nülich heff ick dat leest: Dat „Zeit-Geschenk“! Ja, se hebbt richtig hört! Ik schenk wat vun min Tiet! Een Fahrt to’n Bispill int Glaser Moor bi Kritzow. Jetzt int Fröhjohr, wenn dat sinnig allns grön ward un de wilden Kirschen un de Schleetorn to bleun anfangt. Dor kann se sick för Wunnerwarken meist nich inkriegen. Dat wehr doch wat! Un achteran könt wi ja noch irgendwo inkehrn. Dat is doch beter als een nieget Halsdook. „Allens het siene Tied“ steiht in uns Bibelbauk. Wiel dat uns God Tied ton Leeven schenkt, un wi künnt ok wat davon weiterschenken.
Versöken se dat doch ok mal un verschenkt Se Tiet! Lad Se ehr Moder in’t Auto un mokt se en schöne Tour, to’n Bispill an de Ostsee to’n Fisch eten. Ok sien Kinner kann man Tiet schenken un sick mal um de Enkelkinner kümmern, damit de jung Lüd wat alleen maken könt. Se könn’t aver ok enfach segn: „Ick mak das so as God: Ick schenk Di Tiet!“

^16.03.2015
De Leev
Dat wer ja in de 50’er Johren een richtigen Gassenhauer, as man so secht:
„Die Liebe ist ein seltsames Spiel“ mit Conny Francis! Ja, so is dat wohl männichmal. Hüt is de Leev noch ganz grot un övermorgen is dat allns vörbi. Dor sünd de Verleevten am Enn de Ogen upgahn un se sücht den Partner in en ganz anneret Licht. Good is, wenn se sick dann nich glieks vertörnt, sünnern noch Frün’n blieven könt.
Männichmal geiht dat over ok good un de Leev blivt een Leven lang bestahn.
Uk geiht dat nich jümmers so fix mit de Leev. Dor kennt sick de Lüd schon en ganze Tied un dor passeert nix un denn wasst dor doch ganz sutsche wat twüschen de Beiden un eins Dags geiht se dat Hart up un de Beiden weten: de Leev is door.
Dann gifft dat aver ok noch annere Leevden. De Leev fun uns Minschen to Gott un Gott sin Leev för uns Minschen.
De Leev to Gott, de wasst meist ganz sutsche. Dor is toierst de Gloov an Gott - un ut dat Leven mit Gott wasst meist denn ok de Leev to Gott.
Bi Gott sien Leev to uns Minschen is dat anners. Vun Jesus weten wi, dat Gott uns Minschen leev hett ahn Ünnerscheed. Wenn wi uns to em bekennen doon, het he uns leev so as wi sünd. Un dat is doch een good Geföhl, mit dat wi vull Vertruun in dissen Dach gohn kön’t.
Wenn Se aver Lust hebbt, noch miehr vun de Leev twischen de Minschen to hürn, denn koomt se na Medewege bi Schwerin! Dor leest Chrischan Voß ut Rostock Leevsgeschichten ut Fritz Reuter sien Romans. Disse Woch an Donnersdach, in dat Hofcafé op den Biohoff Medewege. Avends Klock half acht. Denn ist Tied för die Liebe up platt.

^09.03.2015
Bewohr mien Mund un bewohr mien Lippen
Man bloots eenmal orndlich pusten un de ganze Saden vun de Pustebloomen flücht över dat Land. Oh, denkt man gliecks, har ik dat man blos nich dohn! Dat Tüch wasst as dull. Aver nu ist dat to laat. Ik kann dat ja nich allns wedder insammeln. Har ik man blots nich de Pusteblooom pust!
Ja, un wie is dat mit miene Wöör? Wie is dat, wenn man in Brass is? Dann secht man unöverlecht wat Griesmulsches. Oder wi is dat mit Schluderkram? Dat is doch männich mal too schön, dat wieder to vertellen. Un dann is dat rut un kann nich mihr trüchholt warn.
Dormit kum ick dann to den Sprch för den hütigen Dag: den 141 Psalm, Vers 3. Dor heet dat: „Bewohr mien Mund un bewohr mien Lippen.“ In de richtige Överdrägung ward dat noch dütlicher utdrückt: „Herr, stell een Wach för min Muhl un een Wehr för min Lippen.“ Denn Wühr könt gefährlich sien, so as een Lager vull Munitschon. Sind de unbedachten Wühr rut, is dat to laat un se hebt dropen un de Schaden is anricht. Dorum is dat richtig: „Herr, bewohr min Mund un bewohr min Lippen.
Ick heff dor een Vörslach to moken: Wi weer dat, wenn wie af hüt jümmer denn, wenn wie versöcht sind, wat Slechtes to seggen, den Mund hollen orrer – noch beter - wat Nettes seggt oder Segen verdeelt. Sodennich verdeelt wie keen Unkrut, sünnern Saat vun Krüder, de uns all tohoop good don.

^02.03.2015
Is Gott för uns, kann denn ein gegen uns sien?
Dat Johr is noch jung aber wie hebbt all den Lenzmond März tofaten. De Dag warn länger un de Sünn schient sachts ördentlich wat warmer.
So is ok de Spruch för dissen Lenzmond wat optimistischer: Is Gott för uns, kann dann ein gegen uns sien?
Ick mot ja segn, meist denk ick dor annersrüm: Geiht mi dat good, denn het Gott wohl sine Finger int Speel und meent dat good mit mi.
Bi uns Minschen is dat ja so: jümmer bedingungsabhängig. „Wenn Du dat so makst, as ick will, denn bün ick ok för di dor“. Dat is meist so’n Verhältnis as twischen een Hund un sien Herrn. Aver – wat het uns Jesus denn liehrt un vörleeft? Jesus het de Minschen ohn jedeen Bedingung leev hat. He het ok keen Ünnerscheed mokt, wat dat nu een Minsch wer, de alle Gebote inhollen de orrer nich. Ja – sogoor den Sünner het Jesus annohmen un het em sien Leev geben, wenn de Sünner sik to sien Sünnen bekennen de un em dat leed don het. Un Jesus het uns liehrt, dat so, as he uns ohn en Bedingung leev het ok Gott uns ohn Bedingung leev het. Denn: Gott het sien egen Söhn nich schont, sünnern het em för uns all hengäben.
Gott stellt keen Bedingung an sien Leev to uns un wenn wi dat weeten, ja, kann denn en gegen uns sien? Doch - wegge könt noch gegen uns sien. Aver Gottes Leev mokt uns stark un gift uns Tovertrun, dat nich Dood noch Leven, nich Engel noch de Düvel, noch annere Kreaturen uns scheden könt vun Gottes Leev. Un mit disse Gewissheit, denk ik, könt wi froh un mit Toversicht dissen Dag, disse Wuch un dissen Mond entgegengohn.